Rodzice odgrywają bardzo ważną rolę w rozwoju kariery młodego sportowca. Warto jednak pamiętać, że ich niewłaściwa postawa może stać się przyczyną zaburzeń w relacji trener – zawodnik. Sami trenerzy dość często mówią, że to właśnie kształtowanie relacji z rodzicami uważają za najtrudniejsze.
Relacje trenera z rodzicami są niemal tak ważne, jak relacje z zawodnikami. Śmiało można powiedzieć, że kompletny zespół to trener – sportowiec – rodzic. Aby taki złożony organizm mógł dobrze funkcjonować konieczne jest jednoznaczne i wyraźne określenie ról.
Rolą trenera jest trenowanie, udzielanie instrukcji, wzmacnianie właściwego zaangażowania zarówno sportowców jak i ich rodziców. Rolą rodziców jest kibicowanie, zachęcanie, wspieranie, wychowywanie swoich dzieci, a także szanowanie stanowiska trenera.
W większości trenerzy są zgodni, że najwięcej problemów wynika właśnie z braku jednoznacznego określenia ról w układzie trener – sportowiec – rodzic. Jeśli dodać do tego fakt, że zachowania rodziców maja głównie podłoże emocjonalne to dochodzimy do sytuacji, w której rodzic próbuje trenować swoje dziecko, nie będąc jego trenerem.
W tym miejscu warto zwrócić uwagę na inne częste problemy w relacjach rodzic-trener:
– cele stawiane przez rodziców nie są celami trenera,
– rodzice podważają autorytet trenera,
– rodzice realizują swoje marzenia poprzez dziecko,
– brak otwartej komunikacji rodzic-trener,
– rodzice ignorują zalecenia trenera.
Jest oczywiste, że rodzice, którzy angażują się w proces treningowy swoich dzieci robią to "dla ich dobra". To przecież oni najlepiej wiedzą co jest dobre dla ich pociech. Nic jednak bardziej mylnego! Gdy mowa o sporcie, statystyki mówią same za siebie. W opinii trenerów: 36,86 procent rodziców szkodzi w rozwoju swoich dzieci, 58,58 procent pozytywnie wpływa na rozwój dziecka, 5,56 procent pozostaje obojętna w stosunku do działalności sportowej dziecka.
